به اندازه ی یک نفر بینمان فاصله بود. از خجالت سرش را انداخته بود پایین و زل زده بود به زمین. من اما گستاخانه دست هایش را نگاه می کردم که مدام توی هم می پیچیدند.

افتاده بودیم توی یک  کوچه ی تنگ و طولانی. وسط کوچه، باریکه ای از آب می رفت. او آن طرفش بود. من این طرف. قدم هایم را صاف نمی گذاشتم. یادم نیست تعادل نداشتم یا به خاطر سرما بود یا ...فقط قدم هایم را نگاه می کردم که مبادا پا بگذارم توی محدوده ی قدم های او. روسری سفید سر کرده بودم و یک جوری رو گرفته بودم که مبادا گوشه ای از روسری ام را ببیند و بخواهد حرف زدنش را با دلیل شروع کند. هر چند دیده بود و چیزی نگفته بود. خیال می کردم حواسش به من نیست و آن موقع فقط به خودش فکر می کند. انگار هر دو منتظر بودیم که حداقل دیگری کلمه ای برای شروع بگوید. سر کوچه که رسیدیم، خودش راهش را کشید و رفت. تا خود رسیدن زل زده بودم به الله ِ آویز ِ جلوی ماشین و مانده بودم که چرا ...

این همه ذوق از کجا آمده بود را من هم نمی دانم. خودش هم نمی دانست. هیچ اعتراضی نمی کرد به رفتار و حرف های من. به بهانه ی این که دستکش هایم را جا گذاشته ام، دستکش هایش را گرفتم. با تمام بی رحمی کلی برف جمع می کردم و مستقیم می زدم توی صورتش. آن موقع من نگران هیچ چیز نبودم. حتا او. فقط تماشا می کرد و می خندید. بدون هیچ مقاومتی. حتا تلاشی نمی کرد برای برف جمع کردن. با این که می دانستم او سرد ترش شده لیوان چایش را هم خوردم. گرممان که شد حتا از خیر کاسه ی بستنی اش هم گذشت. می خواستم خودم را بزنم به آن راه. دوست نداشتم میان آن خوشی ها بپرسم چرا.

همان روسری سفید را سر کرده ام . کمتر از یک نفر بینمان فاصله است. هنوز هم جایمان عوض نشده. او آن طرف راه می رود و من این طرف. این بار هیچ کدام خجالت نمی کشیم. صاف زل می زنم توی چشمانش. او زودتر گریه اش می گیرد و تکیه می دهد به دیوار های کاه گلی خانه ای قدیمی.

کاسه ی بستنی ام را می گذارم وسط که یعنی سهم مرا هم تو بخور. شال گردنم را هم می اندازم دور گردنش. می خواهد حرف بزند که با نگاهم سکوت می کند. چشمانم را می بندم و به آن موقع فکر می کنم که باید توی همان کوچه ی تنگ و طولانی زل می زدم توی چشمانش و می پرسیدم : چرا؟